ҚАРАҒЫМ, АЙНАЛАЙЫН, БҮЛДІРГЕН КӨЗ
Қарағым, айналайын, бүлдірген көз,
Сені де сағынта ма бір жүрген кез?..
Еркелеп сен күлімдер,
Мен «күнім» дер,
Кез ғой ол!
Жүрегімді сол тілімдер.
Сыңғырлап, ой-хой, күміс теңгелері,
Дариға-ай, қайда кетті шолпы-күндер?!
Соны іздеп қарсы жүздім толқынға көп,
Толқындар жарға соқты...
Жел:
– Тыңда! – деп,
Жеткізді бұлақ үнін,
Елең еттім,
Сыңғырлай күлген күміс шолпың ба деп.
Шашыңа жарасатын еді шолпың,
Күлкіңмен таласатын еді шолпың.
Шолпың бір, күлкің екі сыңғыр қағып,
Әлі де оятады мені сол күн.
Қайтейін, өзім едің, жаттай болдың,
Шолпыңды неге солай тақпай келдің?
Жоғалтып алдым дейсің.
Шолпыңды емес,
Күлкіңді тонап кеткен,
Сақтай гөр!
Кім?
Ойымда ештеңе жоқ ала бөтен,
Көзіме көз алмастан қара, көкем,
Тоналған күміс күлкің ғана ма екен,
Жоғалған күміс шолпың ғана ма екен?..
Қарағым, айналайын, бүлдірген көз,
Сені де сағынта ма бір жүрген кез?
Шолпыдай сыңғырлаған қайран жастық,
Бізден де қалатынын кім білген тез?..
Қуаныш Жазай