ҚҰЛАН КҮЙІ
Хан баласы азаптайтын жұртын кіл
тақтылардың ойыны да біртүрлі:
Ойнайтұғын әлдекімге қанжар ұрып – қанатып,
Ол болмаса – бота бауыздап, аң атып.
Қаңқұйлы да болса, әрине, хан ұлы,
Хан ұлын ел қасиет қып таныды!
Жүйрік мінді ол – ер үстінде толқыды...
Бір күні аңға кетіп еді,
Ол күні
Оралмады;
Ордада таң атпады,
Үшінші күн батты – бала жоқ тағы
Төртінші күн – көкжиектен аттады,
бесінші күн – халық болып жоқтады,
алтыншы күн – әскер де іздеп таппады.
Сонда әке-хан
«алдиярлап» сызып жүрген көлеңкедей көмескі
уәзірлердің ой-пиғылы деп ескі –
Жалғыз ғана жендетімен кеңесті
(Ханның бәрі – қатал, бірақ
бәрі ақымақ емес-ті).
Сонсоң халқын жинады да ол кенет,
Жанарында сұйық жалын дөңгелеп:
– Жарлық екі болмасын,–
Кім естіртсе жаманатты, дәл соның
Көмейіне құям, деді, қорғасын!
Бұдан қорқып жаманатты кімде-кім
айтпай қойса – менің ұлы міндетім:
Жалғызыма іздеттіріп аңды алыс,
Сарай салтын аттағаның үшін де,
таппағаның үшін қызық, алданыш,
Мынау аппақ ордалардың ішінде,
Жұртым, өзің ардақтаған
есімдерін ауызға ап,
Жүз ұлың мен жүз қызыңды өлтіремін бауыздап –
Осы менің ойыма алған жұмысым,
үш күн мәулет берем, деді, бұл үшін.