03.06.2022
  117


Автор: Жұмекен Нәжімеденов

ПОЭЗИЯ

Неше түрлі жалқау мен қырсау мінген,
Поэзия секілді бір саулы інген.
Ботасы өлген секілді ертеде оның,
Абай жатқан баурында кер төбенің.
Қасым жатқан шет жағын боз даланың,
Саулы інген-жыр кезеді боздап әлі.
Ботасы өлген батады Ана мұңға,
Ілиястың Құлагер заманында.
Алаяқ пен не түрлі қырсау мінген
Поэзия – жүр әне, бір саулы інген.
Ботасы өлген батады Ана мүңға
«Аралды» ашқан Әбділда заманында.
Боз інген жүр, бір ойға бекіндім мен:
бұйдасын қиып кеткен секілді інген.
Бір желіге тоқтары, келері анық
деп ақындар жөңкіп жүр шелек алып.
Қайтіп бүтін бұл ырыс тисін бірден
Жебір қолға саумаған – исіндірген?!
Бір тамшыға біреу жүр құны қалып,
Біреу шықты, әнеки, тұлып алып.
Байғұс інген... бүйірі бүлкілдейді,
бота-қайғы бауырын түртіп жейді.
Бір шелекке нәр тамып бірер қасық,
бірер көңіл қалды, әне, құмар басып.
Ол бақыттан, достым, сен қалдың аман,
Ең тынышы – қой бағып, мал құраған...
Бос шелектің дауысы-ай даңғыраған,
бос шелектің дауысы-ай даңғыраған.





Пікір жазу