ҚҰМ ЕЛІ
Адамы ояу,
Құм болатын ұйықтаушы,
Өрістес кеп малын түстеп үйренген
ең бір жақын көрші атанған үйлерден
түнде талып жететұғын ит даусы.
Анда бір үй,
мұнда да бір үй жалғыз –
мықты екенсің, ел сирек деп иланғыз!
Ана үйдің де кемпір сауған биесін,
Мына үйдің де самаурынын құйған қыз.
Қабынтатын «қалың халық» деп өле,
Қарттар байтақ, бақ, мансапқа кенеле,
деген шақта «отайыпты ана алап» –
Сақалдарын қойысатын салалап.
Бір қара шал өлерінде, сары шалға
айтыпты-мыс: «Халық саған аманат».
Әкімдер кім?
Кеңсе қайда – оны ешкім
сөз еткенін бір естіген емеспін.
Шалдар ғана бата жасап,
десетін:
«Мерейлі бол, үкіметі Кеңестің!»
Әр шал хақ пен үкіметке ниет етіп,
әркім жағып жататұғын жеке отын.
Он құдықтың суы жетпей малына,
бір самауырын су – жанына жететін.
Қартсыз болған емес сол ел бір дана
Сөйлейтұғын сағымдана, мұңдана,
ымырт шақта таспиғын қолға алып
отыратын уайым айтып толғанып...
Кім біледі,
Кеңдігімен даланың
қалың болса – қалың шығар сол халық?!