ТАМЫР
Монолог
Жаңбыр жаусын!
Жаумай қойсын!
Былай да
Қатысым жоқ қара бұлтқа, құдайға.
Сен – көктейсің,
тұрған шақта мен аман,
бұтақтарым, жапырақтарым, мұңайма!
Мен аманда жарқырап бір шығып қал,
Жапырақтар, ши-бұталар, шыбық-тал!
Жел, шуаққа көрген емен елеңдеп,
Құс, көбелек жазған емес мені емдеп.
Көтерілген сайын сендер биікке
жерге кіріп барамын мен тереңдеп.
Бұтақ, саған бұлбұл келіп қонады,
Сайрап отыр, сайрап отыр ол әне.
Жапырақ, сенің обалың жоқ, обалың –
шымшықты да көтеретін жоқ әлің.
Ал мен туған топырағымда тоңамын:
жауын құрты – менің жалғыз қонағым.
Жиған сөлім топырақ сорып жатып ап –
Соны, соны сен әкеттің, жапырақ!
Елеп көзге ілген емес мені ешкім,
көрінуге мен де ұмтылған емеспін.
Қалдым ақыр қан, бояудан жұтап бар,
есесіне, сен өстің, ши-бұтақтар.
Менің нәрім – желге ұшатын қаңбақ па,
Желдей тарап ап кеттіңдер жан-жаққа.
Жо-жоқ, бұлдап жатқаным жоқ оны аса –
өз бұтағым тонасыншы – тонаса!
Разымын тағдырыма!
Бұл да рас:
Тағдырластар, о, тамырлар, құрбылас,
ғұмыр бойы сорып бізді жұтатқан
бір-ақ тілек тілейікші бұтақтан,
жапырақтан шаңдақтағы, жолдағы.
Не солғанда құлақтары салбырап
не толғанда жасыл басы жалбырап
бізді есіне алып қойса – болғаны...