МАРҚҰМ МАРАТ ОТАРӘЛИЕВПЕН ОТЫРҒАН БІР КҮНДІ ЕСКЕ АЛУ
Тәлтіректеп бұта жүр жел өтінде –
әлдебіреу ұқсайды келетінге:
беттің арын түймей-ақ белдігіне,
тәлтіректеп бір досым келді, міне.
Дос келгені жөн болды желді күні.
Мен де желдеп отыр ем, дұрыс болды,
ащы қияр, жуа, тұз, бұрыш келді.
Аға үйіне еркелеп келді ме іні,
жуып-жуып алайық енді мұны –
Алматының көп емес желді күні.
Сыңғыр қағып ыдыстар түйіседі,
түйісуге көптен бір тиіс еді.
Талай күннен тұлдыр боп жұмыс пен ой,
домбырам да үн қатпай күміс-көмей,
түк істемей отыр ем, түк істемей –
жақсы келдің, япырай, рас-рас,
алып отыр, болмасын рәсуа ас.
Менің үйім – өз үйің, именбеші,
өз үйіңнен де асады үйренгесін,
Алматының желіндей сирек досым.
Жасандылық жоқ ниет, не бетіңде,
бетті адам да қалмады ем етуге.
Жалғыз сенсің ішіп ап біздің үйге
тәлтіректеп желді күн келетін де.
Екеуіміз де жүрміз ғой жел өтінде,
жіберейік тағы бір тартып ептеп,
ойлама осы...
жалғыз-ақ жарты деп тек.
Кірмей бүгін дос деген жұрт аулама,
маған жетпей отыр ед сылтау ғана,
ішудің де бүгінде шарты көп пе –
орындалды бір шарты,
тартып ептеп
жіберейік,
ұялма!..
Бұталар да
тұр ғой, әне, ұялмай тәлтіректеп?!