Самұрық
Қыран қыпшақ жайғанда қос қанатын,
Сусылғаннан жарты әлем жасқанатын.
Бір қанаты Еділден ары өтіп,
Бір қанаты Әмуден басталатын.
Басы – Каспий, құйрығы – Үрімші еді…
Түтіп жеді торғайлар бүгін сені.
Саңқылдаған үніңді сағындым ғой,
Самұрығым қайтадан тірілші енді.
Самұрығым қайтадан тіріл енді,
Жұта алмайды жұт заман ірілерді.
Ұсақтардың бірін де місе тұтпай,
Өзіңді аңсап көк аспан күңіренді.
Самұрығым қайтадан тіріл тағы,
Жалға сосын бітпеген жырыңды ары.
Жылжып келген зұлматты жаны сезіп,
Балапаның-боз далаң шырылдады.
Тіріл енді, тұр енді, самұрығым,
Қайта көктер жоқпысың тары құрлым.
Қамын ойлап құзғындар қарынының,
Түсінбейді жүректің зары-мұңын.
Қанаттарың дал-дал боп топшың сынып,
Қимылдамай, алыбым, жатсың сұлық.
Сауысқандар төбеңде сықылықтайды,
Жатсың сұлық далаңды басындырып.
Көктен түсіп бір сәуле жаныңды емдер,
Жанды емдеген сол сәуле бәрін жөндер.
Аспан жақтан аппақ нұр кеп қалар деп,
Көктен көзін алмайды адыр белдер.
Самұрығым жайғанда қос қанатын,
Қараңғылық қаптайтын аспан астын.
Айдаһарлар кіретін тесік таппай,
Арыстандар тығылып бас бағатын.
Қанатыңды сылайын таң нұрымен,
Таңдайыңды шылайын бал жырыммен.
Қатып қалған қаныңды қауырсынға,
Тазартайын көзімнің жаңбырымен.
Темірқанат сарауыз жас балапан,
Жұтылмасын зұлматқа ашқан аран.
Енді-енді талпынған бала құсқа,
Жер мүсіркеп қарайды.
Аспан алаң.
Басыңдағы сиқырды – нақ шындығы,
Өртеп жағып жіберсін һақтың нұры.
Шоққа күйген жыландай шоршып түссін,
Бәйтерекке оралған жаттың тілі.
Самұрығым «тіріл»! «тіріл!» «тіріл!» «уһ!»
Бөліну жұт болғанда бірігу құт.
Бауырыңнан тараған балалардың,
Бірін шаңырақ қылсаңшы бірін уық.