Күзетші
Шырайыңда алаулап гүлдегі арай,
Оқу залын ду қылдық бірге талай...
Күн жарықта мүлгитін жатақхана,
Оянатын сілкіне түнге қарай.
Дала ұйқыда, у-шуы тынышталған,
Жатақта – өмір құралған дыбыстардан.
Қозғалысқа әуен боп үндеседі,
Тәтті сыбыс естіліп бұрыштардан.
Көздеріңнен бір кемел ойды аңғарып,
Қайта-қайта қараймын қайран қалып.
«Балмұздақтар» оңаша қалдыратын,
Бізді көріп отырған жайраң қағып.
Бара-бара айрылып күдік күштен,
Желік бітіп қылғанда үмітті үстем.
Сезімдерді үркітіп кетуші еді,
Тетпешектен адамдар мініп, түскен.
Шоғын үрлеп ғашықтың Алматы нық,
Арбалумен түн өтті жанға тұнық.
Кеудемізге бақ құсы ұя салып,
Бөлмемізге қайтамыз таңды атырып.
Тағдырымыз түйісіп торғын белде,
Жүзіңдегі шомылғам мөлдір көлге.
Бұлдыраған даланың сағымындай,
Елес болып барады-ау сол күндер де.
Еһ, төртінші қабатта тұратын қыз,
Өзің барда болмайтын мұратым күз.
...Сол екеуміз сыр шертіп, арманды айтып,
Қала ұйқысын күзетіп шығатынбыз.