25.05.2022
  136


Автор: Жұмабай ҚҰЛИЕВ

Есенбайға

Інім едің алыс кетсең сағынтар,
Өсе берді көз алдымда өрім тал.
Сенің жаның иіс-қоңысты сүймейтін,
Жібек құрттың піллəсіндай сезімтал.
Сұмдық боп тұр кер заманның сылайы,
Кетпесін тек əсем əннің шырайы.
Шалдыр-шатпақ бұралқы иттей қаңғырып,
Болашаққа жетер сөздің құмайы.
Дарынсың ба, дара қонған байғызсың,
Өзге шөптен оқшау өскен жалбызсың.
Ағайының көп болғанмен қасыңда,
Көркемөнер тоғайында жалғызсың...
Алғашында беріп жүрдім сыртымды,
Бірте-бірте келтірді өзі қисынды.
Сөйтсем, əнің оркестрдің ішінде,
Мондалина дыбысындай сүйкімді.
Ал, ендеше, Есенбайым, тартынба,
Аламаның шулап жүрсін артыңда.
Жаңбырдан соң таза ұстайтын толқынды,
Радио секілді бір саңқылда!





Пікір жазу