Жұт
Елдің, жердің еңсесін тұман басты.
Ақ даланың үстімен жылан қашты.
Ақ көбігін аузынан бұрқыратып
Ақ кебегін елеп тұр бір албасты.
Бұл албасты, білмеймін, қай албасты,
Таятып түр алқымға таянбасты.
Қыстың қызыл жалмауыз өңешінен
Бүктетіліп бір жетім қоян қашты.
Қоян қашты. Жүр екен не күн көріп?
Жатыр ақ қар жабысып, желімделіп.
Үсік мұрын малшы тұр үрлеп қолын,
Әлдеқандай бір мұңды сезімге еріп.
Сезімге еріп тұр екен ол да қандай?
Болмағандай ештеңе, тоңбағандай.
Жақсылықтан үмітсіз жанарымен
Жылы жаққа бір сәлем жолдағандай.
Шындығында, бар ма екен жылы мекен?
Күні бөтен шығар-ау, түні бөтен.
Жылы үйдегі жылтыр бет, жылан көздер
Бұл құдайдың шын сүйген құлы ма екен?
Құдай қайда, заң кайда, патша қайда?
Қойдан жуас қазақты жат санай ма?
Ел бүтінде есті алған мына жұтта
Жаны дертіп, сүйегі қақсамай ма?
Айғыз-айғыз сауал тұр ақ самайда –
Көлік қайда, шөп қайда, ақша қайда?
Білгені де, білмегі тым аз малшы,
Бір күрсініп қарады батқан айға.
Ақырды аяз, қар бұрқап, жел желігіп,
Жалмауыз жұт тұр әлі жер кеміріп.
«Мен бүйтемін халқыма, мен сөйтем» деп,
Дүрілдеді мінбелер кеудені ұрып...
Ауырды ақын ауылдың күйісінен,
Мезі болды мінбенің “сый” ісінен...
Тұрмаса екен тұншығып биылғы жаз
Өлексенің борсыған иісінен.