Қиын-ау, қиын суреттеу мұны...
(Қиын-ау, қиын суреттеу мұны,
Түсінсе жақсы-ау құрметтеуімді!)
Тәбеті тәтті тылсым еріндер,
Қаныма түскен кіршік едіндер.
Алған соң күнде мазаларыңды,
Былғадың бәрің таза қанымды.
Сүйгізіп енді жаза алмайсындар,
Жаныма түскен жараларымды.
Қалғытып менің ояу жанымды,
Қанымнан алған бояуларыңды.
Әсемдік үшін жағудасындар,
Өртенген гүлдей жанудасындар.
Татады-ау біреу ақынның қанын,
Жатады-ау жылап асыл мұндарым.
Бұлттан шықпай бүйығып қалған,
Құлайды-ау сонда жасын– жырларым!
Сендерге барған жігіттей болып,
Өмір де мені сүліктей сорып.
Күлдіріп түрып күйретіп кетті,
Күлкіні жалған үйретіп кетті.
Жымиып, жымсып тұрамын ба енді?!
Бір мазақ дауыс құлағыма енді:
“Еріндер саған еп емес екен,
Тапсаңшы, байғұс, тұрағынды енді”.
Көбірек жырлап не керек мұнды,
Қанаты шайыр көбелек жынды.
Жағындар соның қанатын енді,
Табыңдар енді табатын емді.
Жүріңдер сөйтіп жылтырап қана,
Шырақтай әлсіз қалтырап қана.
Кетемін өзім керуендерге еріп,
Келмейтін жаққа сан сұрақты ала.