22.05.2022
  88


Автор: Әбубәкір Қайран

Салқын. Салқын.

Салқын. Салқын.
Сал бөксе сары уайым,
Сенен қайтіп сергиін, сауығайын.
Бір күнімнің бітірсем бұйырғанын,
Ертеңімнің еншісі тағы дайын.
Іш пыстырар көлгір сөз естігенім,
Естимін де езілем, тек жүремін.
Білмес емес, «білгіштің» көбейгені
Біздің ғасыр сырқаты деп білемін.
Милар, милар,
Мың сан ой қалжыратқан,
Еңселерін көтертпей мәңгі басқан.
«Ақша «деген бір сөзге тіреледі
Ой шіркіндер оқтардай қаңғып аққан.
Қайда ғана барады қайран Адам?
Ақша иісі аңқиды айналадан.
Өмір деген бес тиын бақыр сынды
Аппақ мұздың үстімен тайғанаған.
Өзге түгіл өлең де саудаланып
Құйылады қалтаға саулап ағып,
Ақша – патша Музаның ақ тауын да
Қоя ма деп қорқамын жаулап алып.





Пікір жазу