Уай, мына қыс самалында да ұран бар...
Уай, мына қыс самалында да ұран бар –
Серпіліп кетті ғой мұнарлар,
Желпініп қолды ғой шынарлар.
Жаз қызығынан қажылған,
Естімей кеткен сарын – ән
Аңқиытып аузын тұр аңғар.
Шыртиып тұрған шындардың
Не ойлағанын да сұраңдар.
Шартиып жатқан жондардың
Сезімталтығына күмән бар.
Самалдан да көрі тышқанды,
тышқанды қалай ұстарды
ойластырып ақ қардан түлкінің жоны
қалаңдар.
Қағып түсер ме екен шіркінді
Қыраулы қанат қырандар!
Күн қарғып түссем дейді мынау салаға.
Қарғысаң қарғы, қарама –
өзіңнен бәрі садаға!
Шырша мұртынан күлгендей,
Қайыңнан өңі кіргендей,
Ұнады-ау қысқы самала!
Көпіршіп жатыр қымыз қар
Симай кетердей сабаға.
Мына бір жаздағы бал бұлақ
Ұқсап қалыпты балаға –
сүт орнына су ішіп,
аузынан аппақ бу үшып,
Өкпелеп қапты Анаға.
Анау бір жалпақ беткейден,
сырғанар ма едім, шіркін-ай
отырып алып шанаға!
Қайтпай-ақ қойсам қайтеді?..
Қанымды ішіп болған қалаға...