Үш діңгек
Тыныс ашып
Үш өлшемді кеңістік,
Тірлігімде көргенім жоқ кемістік.
Заңғар аспан,
Сайын дала,
Терең көл –
Асыл мекен дүниеде ең ыстық.
Атамекен,
Атажұрт деп мен келем,
Әсем ән мен тәтті күйге бөленем.
Отаным мен
Туған жерді сүйдім мен –
Отбасынан алған менің өнегем.
Күн кешкен соң сыбызғылы, сырнайлы,
Жүрегім де кең дала деп жырлайды.
Ғашық болдым сол даланың қызына,
Куә-дүр ғып керім кеш пен нұрлы айды.
Таң-тамаша боп Табиғатқа тамсандым,
Таңнан тұрып тамылжытып ән салдым.
Күнге жүзін бұрған гүлдей қарайды
Жәудіреген жанарымен аңсарлым.
Танимын деп табиғаттың тылсымын,
Ұғынбаққа ұмтылдым мен мың сырын.
Сол тылсымның бірі ме деп Махаббат,
Дыңылдаттым сан аспаптың қыл сымын.
Шым батқандай махаббаттың мұңына,
Бал шарабын жұтып келем құныға.
Одан асқан тәтті сезім жоқ сірә,
Бөлейтұғын шуағы мен нұрына.
Өмірімнің саламын деп өрнегін.
Жыл он екі ай бір дамылдау көрмедім.
Арпалысып сезіміммен, ойыммен,
Өрге қарай өршеленіп өрледім.
Шыңыраудан ұмтыламын шыңына,
Төтеп келем сынағы мен сынына.
Дауылына төсеп келем кеудемді,
Тығылуды өлім санап ығына!
Айта аламын мен Өмірді сүйдім деп,
Көк жүзінде қыран болып ұштым кеп,
Қырда – тұлпар, теңізде мен – ақсерке,
Қайда болсам ұрды төске ыстық леп.
Әр таңыма үміт жалғап оянғам,
Өлеңімді қалайда мен қоя алман.
Жүрегіме бір сәт тыным бермейді,
Дала-көңіл, сезім-теңіз, ой-орман.
Қаламымды ұштадым мен үшкілдеп,
Шабыттанып бойға қуат, күш кірмек.
Махаббат пен Табиғат та, Өмір де
Менің үшін бағдар болған Үш діңгек!