ҚАДЫЛДЫ АҢСАУ
Қадеке, жүр екенсің шіркін қайда,
Сағындым сəттеріңді сыршыл майда.
Кей кезде сенің
-дағы есіңе кеп,
Нағашың назын айтып қутыңдай ма?
Бойында Бохай деген көк теңіздің,
Өткелін көп ойлаймын өткен іздің,
Жүруші ек боз дөненді бусандырып,
Алды бар, арты жоқ боп өкпеміздің.
Əн салып талай таңды бірге атырдым,
Тамсанып талай кешті бір батырдым.
Жырынды жиырма бестің жырын жаздық,
Талаймен дəмін татып бір бақырдың.
Бірге аттап радионың босағасын,
Бір жүрдік жұмыстан қол босағасын.
Бөтенге бөрік ішін сездірмедік,
Секең де сыйлай білген дос ағасын.
Кездік- ау келісінше жай шаманың,
Күй тартып, күлін тарпып сай
-саланың.
Қалайда қарамызға тоғытпадық,
Есірген еру елдің тайыншаларын.
Көрінгенді пір тұтып желікпедік,
Қайни мен Мұратбекке еліктедік.
Еркін де еркелетті ерік беріп,
Сертке жеттік мінеки сеніп келіп.
Сəл ғана болушы еді салақтығың,
Бұрымын ұнатушы ең тарақтының.
Үйрендік үлкендерден үлкен білім,
Қасынан қалмай шауып сан аттының.
Кеңдігің, даралығың, дарқандығың,
Төсетті ауыр жүкке арқаңды мың.
Шын жылап, шын күлетін адамдардың,
Ұнатушы ең шабытты шалқарлығын.
Түрініп қос білекті жайылып пəк,
Қалпақты артқа қарай қайырып сап.
Көсілуші ең тұлпардай көмбе көрген,
Сол күндер аңсадым- ау айырылып қап.
Қалайда бізге бөлек арайың бар,
Деуші едім кеңесіңнен алайын нəр.
Жып- жылы кірпішіңмен биіктеп ап...
Түскісі келмеуші еді ағайындар.
Дастарқанға əні мен жырын дəн қып,
Жымың қағып, жымпиып сырыңды аңдып.
Даму мүмкін қасыңда жүрген шығар,
Таңға жақын өзіңнен бұрын қалғып.
Берік кеп ортамызға төксе күйін,
Желік боп желпіндіріп өтсе құйын.
Сезіміңнің басатын серіппесін,
Бар еді- ау тамаша бір бөксе биің.
Талғам басқа, жол басқа, арман басқа,
Күндер кештік бір алла салған басқа.
Амалы да қалмайтын кейде бізге,
Ағиза мен Гүлденнің шамданбасқа.
Берекеміз достыққа бастар берік,
Аға болдық біз
-дағы жастар келіп.
Жүруші едік Морида егіз төлдей,
Өлең оқып, əн салып асқарға еріп.
Қадеке, шіркін, қайда жүр екенсің,
Ойласам ортамыздың гүлі екенсің.
Селдеген сезімдегі жыр екенсің,
Сен деген жүректегі сыр екенсің.
Қос қоңыр дауысымыз күмбірлеген,
Бала едік, балауса едік бір бүрлеген.
Келмеске кеткен күндер көкейдегі,
Еріксіз еске түсіп жырды үрлеген.
Пəк сезім жүректегі алып ұшқан,
Кешегі бал күндердің таңын құшқан.
Ұлы қорған төсінде шығып алып,
Ұлы достық деп салдым сағынышты əн.
Достық жырын оқыдым сағыныштан!