ЕЛІМ ДЕГЕН ЕГІЗІМ
(Сұлтан Жанболатов пен Жақып Мырзаханов
ағаларға арнау)
Жанболатов жан аға,
Сəуле құйған санаға.
Ізіңді қуған інің ем,
Ілессем деп қараңа,
Тарих куə танаңа,
Басыңдағы бағаңа.
Артық болмас аспаннан,
Жұлдыз тақсам жағаңа.
Даңқың ерек далаңа,
Қарада болсаң хан аға.
Одан артық не керек,
Балайды халқың данаға!
Мырзаханов мырзаға,
Тəн емессіз Құлжаға.
Көп тарих көлісіз,
Тайпаласыз сынға да.
Таудың құны тарыдай,
Сіздей сырлы тұлғаға.
Ауылыңның таңымен,
Тыныстаған тың дала.
Кестеледің кешемді,
Сіңіп кеткен құмға да.
Елім ерек ерім дер,
Тек сол ғана шын баға.
Дəуір қалай шыңдасын,
Сыраға – бал, сынға – сын.
Сыйлай білген егізім,
Шыққан екі шыңға шын.
Басқа кімге шағынам,
Алдымда Сіздер тұрғасын.
Алтын кездік ішіне,
Сақтамаса қынға сын.
Ақын жоғы ақиқат,
Ойлайтұғын бір басын.
Сіздер ұқпай сырымды,
Халайық қалай тыңдасын.
Өзгеден биік өресі,
Балаймын елдің төресі.
Кезегі келген кезінің,
Əйтеке мен Төлесі.
Көзден жасы сорғалап,
Сөгілгендей көбесі.
Айналайын ағалар,
Не боп барат ел осы.
Маң даланың маңырап,
Қалар мекен төлі осы.
Ағайынның аңырап,
Сарқылар ма көлі осы...
Қайтерін білмей халық жүр,
Жүректері налып жүр.
Шекпен үшін шекіскен,
Ұлдан көңілі қалып жүр.
Егей деген ерлері,
Бірін
-бірі шалып жүр.
Айдаһардың аузына,
Өзін
-өзі салып жүр.
Ағайын таз басынан,
Тырнап өшін алып жүр.
Керек болды ақыл шын,
Керек болды батыр шын.
Елім деген егізім,
Қандай ойда жатырсың.
Ақыныңның арманы,
Ауызынан атылсын.
Іріген жұрттың іріңін,
Саналы жүрек сапырсын.
Келекеге қалды жұрт,
Берекеге шақыр шын.
Қарғадай боқтық қарасып,
Болымсызға таласып.
Өз көзін шұқып өз інің,
Жауыменен жанасып.
Бірін
-бірі аңдыуда,
Тұлпарлары таң асып.
Сабаздарым сөз алмай,
Айтылмайды бəрі ашық.
Беттей елдің бағдары,
Сіздер екі қарашық.
Егейі елің сөзге ерді,
Жасыра алмас кез келді.
Қубас айғыр құлынын,
Мұжығанын көз көрді.
Бір атаның баласы,
Қалайша тозып өзгерді?
Өзін аяй білмеген,
Оңдыра ма өзге елді?
Əкбəрлəрдің қанына,
Зухалардың жанына,
Башбайлардың малына,
Келген күннің қадырын,
Ұмыта ма ел тағы да.
Ұрпақ азып атаның,
Дақ түсер ме арына.
Қыран қашан құйылар,
Түлкілердің таңына.
Мəстек мəңгі көмілер,
Тұлпарлардың шаңына.
Десек
-тағы сол күнді,
Еске аламын сағына!
Емес бүгін нан қайғы,
Ағайын ас таңдайды.
Сіздер жазған тарих,
Түсіндірген қандайды.
Шаңырақты екі уық,
Тіреп тұра алмайды.
Жақ
-жақ болған жартылар,
Соны қашан аңдайды.
Қанаттының барлығы,
Сұңқар болып самғайды.
Деген сөзге есті ел,
Мəңгі бақи нанбайды.
Есептескен еріңнің,
Бағы тіпті жанбайды.
Мүддесіне аздардың,
Көптің жасы парлайды.
Жалғыз ағаш орманда,
Жалғыз кірпіш қорғанда.
Бола алмасын тарих,
Шын дəлелдеп болғанда.
Арда туған ағалар,
Кез ғой мынау желіккен.
Берекесіз белгіні,
Тарихтан көріппең.
Сезімге ерік беріп кең,
Осы жұрттың еріккен.
Бас пен жақты айыра,
Беретіні неліктен?!
Құмайды салса түлкіге,
Қалмай ма халық күлкіге.
Рулық пен жерлестік,
Айықпады
-ау бұлты не.
Тауып берші еліңе,
Татулықтың кілті не.
Айналайын, ағалар,
Күн кешеміз күрсіне!
Тұлпар түспей жарысқа,
Сұңқар ұшпай алысқа.
Жастар жайы байланды,
Сүйем менен қарысқа.
Білімдіге жол берген,
Басқалар ұшты марысқа.
Кезек күтіп біз жүрміз,
Жақыныменен танысқа...
Қос өркеші түйенің,
Қос емшегі биенің.
Секілденген сетерім,
Егіз- екі киелім.
Домбыралы халқыма,
Басымды əр кез иемін.
Қос ішегі сіздер деп,
Аңсадым бір жүйелі үн.
Ақиқатты жақтайтын,
Ақындарың тиегің,
Берекені сақтайтын.
Күйге келтір күй елін,
Қос тарланым, киелім!