Елеусіз қалған есіл ер
Бар арманы – ел бақыты болатын,
Халық үшін күйетін де, тоңатын.
Тірісінде, өлісінде еленбей,
Тойсыз өткен,
Тойсыз қалған көп ақын.
Қандай еді кешегі өткен Төлеужан,
Лапылдаған жанартаудай бөлек жан.
Қысқа өмірі өтті арманын іздеумен
Елегізіп аэропорт, вокзалдан.
Қандай еді Тоқаш ағам мен көрген,
Бар қайғысын ішке сақтап өңгерген.
Қаратаудай күрсінетін түн іші,
Шер-шемені шырмап жанын,
Шермендем.
Қандай еді Мақаң, Мақсұт жан ағам,
Сағынышын білдіреді сан адам.
Жүрген жері ойын-күлкі, той болған,
Жарқын жүзі өшпес, кетпес санадан.
Ыршып түспе, шарпығандай жалын-шоқ,
Мына жәйтті ұмытуға хақың жоқ.
Тірісінде, өлісінде еленбей,
Тойсыз өткен,
Тойсыз қалған ақын көп.
Есіл ерді алсаңшы бір сен еске,
Қолдың ұшын бермесе де ЮНЕСКО.
Жоқтаушысы, іздеушісі болып көр,
Біздің ел де жады бар жұрт емес пе?!