Өтірік өрге басқан шақ
Өтірік шықты өрге де,
Өтірік шықты төрге де.
Шыңғырған байғұс
Шындықтың
Түбіне жетті сор неге?
Босамай қырттан топ алды,
Қасиет-қадыр жоғалды.
Жарасқан ақын айтпақшы,
«Ішуден басқа не қалды?»
Зәһарды іштік ызадан,
Зәһарды іштік құсадан.
Аспанға ұшып кетер ем,
Шіркін-ай, болсам құс-адам!..
Жеңілмес мәңгі Армадаң,
Гүрс етіп құлап сорлаған.
Одағың – ойран ордасы,
Жалауын таптап қорлаған.
Азат күн келді аңсаған,
Үкілі үміт жалғаған.
Арманға сендік, қиялға,
Қыран боп көкте самғаған.
Алайда оңбай алдандық,
Тағы да шықты жалғандық.
Еркіндік, егең бола алмай,
Бекерге сені малдандық.
Әттең-ай, есіл Еркіндік,
Деп сендік сені ер кіндік.
Ұрғашы қылық танытып,
Алданыш болдың өкінтіп.
Шоңқайтып малшы, кеншіні,
Бай-манап алды еншіні.
Еркіндік, топтың үркердей
Болдың да кеттің меншігі?!
Қолды боп елдің байлығы,
Есті жан әрбір қайғылы.
Ел құты қашып, жұтады,
Айлығы көптің – шайлығы.
Тағы да өрде өтірік,
Тағы да төрде өтірік.
Жарылып кете жаздайсың,
Сөйлесе бөспе көпіріп.
Боқ терген кеше, сым терген,
Сөйлейді бүгін мінберден.
Түйені жұтып түгімен,
Білдірмей жымын күн көрген.
Сөзіне сенсең, жаңылдың,
Аузыңды ашып аңырдың.
«Еліміз мықты, еңселі,
Пейілі түсіп Тәңірдің.
Еліміз дилы, дәулетті,
Қалың ел өсті, әулетті.
Тағы да алдан күтеді
Болашақ жарқын, сәулетті...»
Өтірік тағы мезі ғып,
Езбеге тағы кезігіп,
Отырмыз қайнап қанымыз,
Отырмыз жүрек езіліп..