Әр қазақ -кімің?
«Әр қазақ – менің жалғызым» дегенде
Бір топ ағайын мысқылдап күлді.
Несіне күледі?
Мұндай сөзді айта алмасына ма,
Мұндай іске бара алмасына ма?!
Жас та болса аталы сөзі Сабыр Адайдың,
«Біріңді, қазақ, бірің дос көрмесең,
Істің бәрі – бос» деген
сөзіне жуық Абайдың.
Бұлардың ішкі ойын білемін.
Мысалға келтірейін біреуін:
«Жалғызым дегенің – жалмауызым,
Көмейіне тықпалап, ал ауызын.
Емеуірін білдірсең, екіленіп,
Дайын отыр жан-жақтан талау үшін.
Сондықтан да жалғызым дей алмаймын,
Келе қалса «бауыр» деп жай алдаймын.
Қай қазақтың жыртығын жамай алам,
«Мәселесін шештім» деп баяндаймын».
Енді бірі айтады шімірікпей:
«Әр қазақ – менің құрбаным.
Осы менің жалаулатар ұраным.
Тыныштық үшін елдегі,
Жүрегі бір деп жүзі бөлектің,
Тілегі бір деп тілі бөлектің,
Аттың басын өзге жұртқа бұрамын.
Еңіресе елім деп әлдебіреу,
Ажалына жақындайды бір адым.
Еркек тоқты құрбандыққа шалынар! –
Айтқан сөзде, берген сертте тұрамын».
Осылайша бекініп тұр тастүлек,
Өзге жұртқа аңқылдаған «ақ жүрек»,
Өз жұртына теріс қарап қиястар,
Қандасына қарайласпас қансүрек.
Жүзде айбын, бойда жігер жоғалды,
Қиянатшыл озбыр білмес обалды.
Құрбандыққа шалып мені ағайын,
Қаңғыбастар қазып жатыр моламды...
Бара жатыр еңкейіп екінді күн,
Тапталғандай қорландым еркім бүгін.
Мазақ етіп қандасын масайрап тұр!
Ау, ағайын,
Әр қазақ – сенің кімің?