Ит тірлік азабы
– Күні ертең, Ата, мұраңды
Кетесің кімге қалдырып? –
Немерем өстіп сұрады,
Састырып мені, таң қылып.
Бар сонша менде не мұра,
Болмаса кітап жинаған.
Қолжазбам және домбыра,
Әбекең құдам сыйлаған.
Бір жырмен бітпес әңгіме,
Қарызды жөнсіз мол алдым.
Болам деп донор банкіге,
Тұттай боп оңбай тоналдым.
Бар жиған мүлік мендегі
Үш бөлме пәтер болатын.
Назерке келіп, сен келіп,
Думанға іші толатын.
Маңдайы тайқы мен бейбақ,
Жан едім есер, лепірме.
Соншама жылы, ен байтақ
Ұяны қойдым кепілге.
Бар жиған мүлік сол еді,
Сендерге бөліп беретін.
Бейнет боп қарыз төнеді,
Көрешек алда көретін.
Алдыңда мен шын айыпты,
Адаммын сондай ұрыншақ.
Немерем ойлы, байыпты,
Кешірші мені, құлыншақ.
Тозағым жерде басталды,
Азабын жанның тартамын.
Жанардан талай жас тамды,
Жүрекке мұң-шер артамын.
Жегідей жеп жан азабы,
Түнімен алас ұрамын.
Азаптан бұл тән азады,
Мең-зең боп күнде тұрамын.
Күйзелтіп бұл жан азабы
О дүниеде жалғасар.
Көрген соң ылғи жазаны,
Жанынан безіп тән қашар.
Рахаттың дәмін татқызбас,
Жердегі тозақ жат маған.
Көрде де тыныш жатқызбас,
Үстімнен өтіп автобан.
Өсімқор алып мазаны,
Ұшырадым мазағына!
Ит тірліктің бұл азабы
Ұласар көр азабына...