Жұлдызды ғалам соңы
Құран сөзі рас болды, Інжіл сөзі,
Бір заманда сөнеді Күннің көзі.
Жаңа жұлдыз туады қаласа Аллаһ,
Қаламаса – жасайды құрдымды Өзі.
Қара құрдым – Жұлдызды ғалам соңы,
Сансырайды еске алса санам сорлы.
Түнек жалмап Ай, Күнді, жұлдыздарды,
Дүн-дүниенің мұнартып қалар жоны.
Ілесіп ап түнекке арам қатқыр,
Жеңгені ме Зұлымдық жамандатқыр?
Ақырзаман дегенің сол болады,
Сол болады дегенің Заманақыр.
Жарық сөнсе – өлгені Ізгіліктің,
Жылу кетсе – өлгені Игіліктің.
Жебірейіл жеңіліп өрем қауып,
Әзірейіл салады қиғылықты!
Аңсап-көксеп күткендей құмар күнін,
Жарқ-жұрқ етіп от-сезім тұтанды мың.
Ып-ыстық құшағымен қарсы алады
Құс жолын Андромеда тұмандығы!
Ғаламтоғыс дегенің шын ғаламат,
Кеңістікті жаңғыртар мың сан апат.
Жұлдыздар мен жұлдыздар соқтығысып,
Шұғылалы құрады нұр салтанат.
Болса қайғы ақылдан – неткен азап,
Милау болсаң түйсіксіз – тіптен мазақ.
Мен дегенің – бықсыған тірлікті емес,
Маздап жанған өмірді сүйген қазақ...
Тұрсам шіркін сол күні жерден қарап:
Сан шұғыла маңайға кеткен тарап...
Ғажап дейді Дүние жаралғанда,
Өлер сәті одан да өткен ғажап!