Элегия
Телефон-автомат.
Сыртта – жел.
Ызғырық желден бұл ыққан ел.
Шер-мұңын қиылған сымдар мен
үзілген үміттің тыңдар ма ең?..
Ал тыңда. Телефон түтігін
алдым да, сөйлестім тұтығып:
– Алло-о... Алло-о... А, құдай,
байланыс болмады тағы да.
– Иә, сөйле.
– Алло-о.. Бұл кім, ә?
(Елеңдеп сөйледім жұлқына).
– Мен – Құдай.
– Ә, қалай?!.. Бұл шын ба,
сөйлей ме тіл бітіп тылсым да!..
О, жақсы болды ғой, құдайым,
сәтті бұл аңсадым ұдайы.
Айтарым көп еді. Мұңым көп.
Тірліктен мен әбден түңілгем.
Ит қылды пенделер түсінбей,
Келеке етті ғой кісің кей.
Таусылды шыдам да, шарам да,
Атылсам – тозаққа барам ба?
– Тозақы болма сен. Сәл шыда.
Дін аман малшы да, жалшы да.
– Жоқ, енді мен шыдай алмаймын,
Опасыз жалғанда қалмаймын.
Мезі етті өмірдің қызығы,
шыжығы, желдің де ызыңы.
Енді Бұ дүние маған жат.
Енді О дүние маған қат.
– Кел онда, әпендем. Келе қал,
кешкілік үйіңде өле қал.
Үш күннен кейін сен кел жетіп,
дәп сенсіз болмас та ел жетім.
Төңірек – кебіндей аппақ қар,
Ақырет – өлімдей тәкаппар.
Телефон-автомат.
Сыртта – жел.
Құлақта бір ызың:
- Кел... кел... кел...