Мәжнүн жыры
Ғашықпын есімнен шын танған,
Шарқ ұрдым адамдай жынданған.
Жағалау жеткізбей қор қылды,
Манаршам бір сөніп, бір жанған.
Жағалау соншама алыста,
Шығыста, жоқ әлде Батыста?
Тамыздың тамаша кешінде,
Мен сонда өзіңмен танысқам.
Жағалау соншама ажарлы,
Тіршілік қайнаған базарлы.
Мен – қайық
толқындар шайқалтқан,
Төңірек түксиіп сазарды.
Айрылып тағаттан, шыдамнан,
Шарасыз болдым мен жыларман.
Асықтым, аптықтым бір Сен деп,
Гүл арман болды ма тұл арман?!
Манаршам – шырағы үміттің,
Жалп етіп сөнердей үркітті.
Сенім мен күдігім итжығыс, –
Үрейлі көңілім тым күпті.
Қимасын жоқтаған сыңардай,
Сыр шертсем, егілген мұң-зардай.
Атқақтап, бұлқынып, жұлқынып,
Жүрегім кеудемнен шығардай.
Ғашықпын есімнен танғандай,
Санамды нұрлантып ай маңдай.
Мені кеп көрген жан білер ед,
Есінен айрылған жан қандай?!
Жанымды қоярға жер таппай,
Беймаза күй кешем бейбақтай.
Бейуақта боз үйден беземін,
Тып-тыныш бұйығып жан бақпай.
Япыр-ау, не болды соншама?!
Қылмиып қыздар жүр қаншама.
Жылмиып жігіттің сұлтаны,
Жолығар таңдап бір ханшаға...
Маңайда басқа жұрт байсалды,
Көресің жақсыны, жайсаңды.
Бәрін де ақылмен шешеді,
Қаламас әурені, сарсаңды.
Қой десем, сұм жүрек қоймайды,
Сағыныш зар-мұңын толғайды.
Мен білсем,
жалғанда Мәжнүндер барында,
Ақылды махаббат болмайды!