Қасым Аманжолов көшесінде туған ой
Баспанаға зар болған Қасым ағам,
Бейнетінен тірліктің жасымаған.
Отты өлеңін жазған ол, алау жырын,
Бәкене үйде отырып азынаған.
Зәулім үйде жайғасып лоджиялы,
Төр біткенге тоғышар қонжияды.
Арып-ашып жүргенде ақын байғұс,
Доңыз тектес немелер қоң жияды.
Залым заман, не шара жосығыңа,
Жандайшаптың мойнында осы күнә.
Бабын таппай ақынның кеткеніне
Қасы куә, дәрменсіз досы куә.
Кең сарайды бұйыртып пасықтарға,
Ақындарды қамадың лашықтарға.
Масылдарды шомылтып хауыздарда,
Асылдарды құлаттың шалшықтарға.
Тас бөгетке кездесіп Қасым ағам,
Астамсыған төреден жасымаған.
Астанасын тастамай, баспанасыз,
Жақұт жырын қашаған асыл адам.
Бір көшеге ие боп тұтасымен,
Көпірімен, тал-терек, бұтасымен,
Отыр бүгін марқайып ақын аға,
Құшағы кең қалыпта, құлашы кең.
Бар жақсыны сый етіп ұрпағына,
Бұлбұл құсын ұшырып жыр бағына,
Тоқсандағы абыз боп бата берді
Он жастағы Азат құлыншағына!..