Өтірік пен шындық
Сексендегі сергек қарт, ақын Гете,
серілік пен сейілге жақын өте.
Уыз қызға ғашық боп бір көргеннен,
сүйді, күйді, шіркін-ай, есі кете.
Бөгет болмай егде жас махаббатқа,
ғашықтық дерт ие етпей бар тағатқа,
ор болса да алпыс жыл арадағы,
жүректерді бөледі шапағатқа.
Ақиқаттан тәтті аңыз бас алыпты,
оқыған жан көзіне жас алыпты.
Ульрика қыз хас сұлу болғаннан соң,
жыр да сонша сұлу боп қашалыпты.
Өрілмесе өмірден жыр өрнегі,
сарқып беріп сезімін жүрер ме еді.
Жауһар жырға айналып бар шындығы,
ұмытылды қайғырып түнергені.
Өмірі мен өлеңі астаспаған,
жүрек қылын ақын көп тап баспаған.
Өтірікті шындай ғып сапырып кеп,
ауру әйелін ару дер саппас надан.
Қандай сұрқай, жексұрын сонда шындық,
талғамыңды бұзады ондай сұмдық.
Атаған жөн әрнені өз атымен,
солай айта білгенді қолдап тындық.
Қағылады әлі де жаһан шаңы,
қарама-қайшылықтар – заман заңы.
Шайпау қатын ененің шашын жұлған –
лирикаң не, сатира ’’қаһарманы’’!
Сұлу көрсем нұрлы жүз, мінезі әйбат,
айтпайтынын білемін бір сөз ғайбат.
Сәлемінен бір жасап қаларың рас, –
тал бойында жарасқан сыр мен сымбат.