Қара қарға
Қара қарға жем іздеп,
Кезіп жүріп даланы,
Өліп жатқан үйректің
Етін тауып алады.
Үйрек деген қарғаның
Таппайтұғын жемі еді,
Баласына ұяда
Үйректі алып келеді.
Балапандар көрген соң,
Тұс-тұсынан жабылды,
Тумысында татпаған
Тәтті жем қайдан табылды?
Үрпиісіп балапан,
Барлығы басын құрасты,
«Қайдан алдың жемді?» – деп,
Шешесінен сұрасты.
Сонда қарға қарқылдап
Баласына мақтанды:
«Қорықпай же, балалар,
Қыран шешең тапқан-ды.
Арқасында қайраттың
Шешең алып келген-ақ.
Таңдап жүріп ілгенім
Қамысты терең көлден-ақ».
«Ай, шешеке, білмеймін,
Рас па мүның, тегінде?
Үйрек ілген жоқ еді
Ата-баба тегінде?»
«Балаларым, қорықпа!
Кем дейсің шешең қай құстан?
Туып мықты құс болмас
Шешең сынды байқұстан».
Баласына мақтану,
Ойында жоқ сақтану, –
Жоқ еді жемді тауысқан.
Сыртынан көріп, қасына
Жетіп келді сауысқан.
Келе сала сөйлейді:
«Батыр қарға, бар ма?» – деп.
Қоразданып қарға айтты:
«Естіп білген бар ма?» – деп.
«Естігенім: барып ем,
Бөгде көлде қамысқа,
Сол арада кездестім
Қызғыш, торғай танысқа.
Бүгін алған үйрегің –
Жоғалтыпты қаршыға.
Дүниені шарлап іздеп жүр,
Қырғиды жұмсап шаршыға.
«Кім де болса алғанның,
Сол жерге мойнын қи, – депті,
Жемді алған ұрыға
Өлімнен тарт сый!» – депті.
Естігенде қарғаның
Зәресі мүлде ұшады,
Қорыққанынан лоқсиды,
Жеген жемін құсады.
Батырсынған қарғамыз
Қолма-қол болды масқара,
Балапан қалды шуылдап,
Қарға іздеді баспана.
Үйректің етін алды да,
Сауысқан кетті жайына,
Пана болмай қарға жүр
Кең таудың сайында;
Сол кеткеннен мол кетті
Қарға артына бұрылмай.
Ұяда қалған балапан
Қайтеді аштан қырылмай?!
Сауысқан көп қазақта
Қорқытып жейтін момынды,
Құбыжық болып көрініп,
Айналдырып тоныңды.