Қан жалаған қаһарлы...
Қан жалаған қаһарлы
Орыстың шыққан ұлығы,
Аға сұлтан, қазының
Қабаттады былығы.
Аягөзің ақшалап,
Астынан тартты жылымы.
Меңіреу, керең ел болды,
Тас болып қатып құлығы.
Бас айналды, пәңгірді
Көгерді де жұлыны.
Төріңді алды сары орыс,
Таяқтай болып шылымы,
Байдың кетті қайыры,
Малдың кетті шәйірі,
Келіннің кетті әдебі,
Ер қалмады дәмелі!
Батырдың туы жығылды,
Ел шұңқырға тығылды,
Атқа мінер адам жоқ,
Ақ пейіл, адал пиғылды.
Айран ішкен құтылып,
Жалаған шелек тұтылып,
Ел сықпадай сығылды.
Тұлпардың басты орынын,
Тез қатыр ұшқыр шығымды,
Жел жағыңды желдіріп,
Батысың келіп ортаңа,
Сұғанағы сұғынды.
Бүйіріңнен қадалды,
Арамдады адалды.
Ел қорғайтын ерің жоқ,
Қарсы тұрар табанды,
Басына келіп орнатты
Қайғылы қара заманды.
Айдап шығып алады
Егіндік сулы сағаңды.
Торғайдай болып тозарсың,
Өшірер мүлде қараңды,
Көгендей тізер салт атты,
Жарайтұғын балаңды.