Ұлым!
Ұлым!
Сен бар кезде өзге мұңға оранып,
Жүрегіңнен кеттім бе екен жоғалып.
Қарызымды Құдай ғана біледі,
Парызымды сезіндіріп аналық.
Тоғыз ай, күн, жүрегіме түнетіп,
Тәңір сені берді маған тірі етіп!
Меніменен сенде өлең жаздың-ау,
Меніменен бірге кейде дір етіп...
Бағалауға жетер ме екен бұл күшім,
Періштенің естідім-ау күлкісін!
Мен бақытты іздемеймін ешқашан,
Құшағымнан күнде көрем түр-түсін.
Ең биіктен, ең биіктен жанатын,
Жұлдызың бар жанарыңа қонатын.
Сәл мұңайсам, емдеп жібер күлкіңмен,
Күндерім жоқ, сағынусыз қалатын!
Пендеден де періштелер жаралып,
Уақытпенен жақұттар тұр қаланып.
Бір бөлмеме құйылады бар бақыт.
Құлынымның табанынан таралып...
Құрсағымнан қайғымды бір ұғынған,
Өзің едің мендегі бар ғұмырлы-ән...
Адаммын ғой, ақылыңды қи маған,
Қымсынамын сен оқитын жырымнан!