Өз ғасырым...
Сұп-суық су құйғандай ғып төбеңнен,
елдің мұңын жеткізетін өлеңмен,
ақындарды құрметтеудің орнына,
аластауға бейімдерді көрем мен.
Ойда-жоқта, отырғанда кекіріп,
ақын келсе күліп... іштей өкініп,
қуанышты түр көрсетіп, түлкідей,
ел көзінше қолпаштайды өтірік.
Шынын айтып отырғансып имандай,
бәрі болып, бәрі толып тұрғандай,
сөз сөйлесе әкім-қара бас шұлғып,
жұрт біледі өтірік пен шын қандай.
«Құдай көріп тұр ғой» дейді иманды ел,
(қазақ болам десең сен де илан кел).
Жаны сірі, көнтерілеу көпшілік,
деп тілейді: «басшыларға иман бер».
Аузын ашса, көмекей көрініп,
тұрған елді алдау оңай «жеңіліп».
Бір иманды әкім көрсек, «паһ-шіркін»,
дейтін елміз саясатқа беріліп.
Жарнама тек, оңым менен солым да,
(жарқын-жарқын уәделер тұр жолымда).
Өз ғасырым – өзімдікі, тек қана,
тағдырымыз саясаттың қолында.