Жерге керек мейірім
О, адамзат белгілі ғой пейілің,
ғарышқа да жетіп жатыр кей үнің.
Аяғыңның астындағы ардақтың –
қара жерге керек бізден мейірім.
Бізге берген ен байлығын елемей,
осы менің бұл қылығым не демей.
Қанын сорып тауысуға таядық,
талағына тарс жабысып кенедей.
Қитығына тиген кезде тулайды,
туласа да бізді алысқа қумайды.
Адамзаттың бар күнәсін кешірген,
жер-анадай енді ана тумайды.
Тентегіне қой дегендей өтініп,
кейде ашу шақырғандай жекіріп.
Сескендіріп қойу үшін біздерді,
тулап барып басылады «өтірік».
Ал, шындаса аспан жерге түспей ме,
(қасқыр да өз бөлтірігін тістей ме).
Жердің бетін байлық үшін бүлдір деп,
құлқын құлы-ау, сені біреу күштей ме?!
Құлақты жеп «даму» деген ығыр үн,
қолмен жасап қияметтің құрығын,
«ұрпақ үшін» деген жалған желеумен,
қиратамыз сол ұрпақтың тұғырын.