Ойланайық
Ей адамдар, мен де келем бірің боп,
жазылмаған сендерге арнап жырым көп.
Амал қанша, саятсатшыл боп апсың,
ақыныңды түсінетін түрің жоқ.
Ен далада еркін өскен ел едік,
атом емес, ағаш сапты жебе едік.
От қаруды ойлап тапқан ғылымның,
жемсауына жем боламыз демедік.
Өз ақылы өзіне жау пенде екем,
енді міне көз жасымды көлдетем.
Айға ұшып кетеміз бе, қайтеміз,
бола алмай қалған кезде жер- мекен?
Жо-о-оқ, ағайын,
Жерден басқа жерің жоқ,
қалатұғын өлген соң да көрің боп.
Өзі тапқан «удан» өзі сорлаған,
ғалым менен ғылымыңа сенім жоқ.
Ақынға сен, ақылға көн ағайын,
Қайда барсам, бүлінуде маңайым.
Топырақ та, су да, ауа да уланған –
қара Жерге қалай қорған болайын???
Жалғыз Жер ғой, тіршіліктің мекені,
мекеніңді бүлдіргенің жетеді!
Ажал болар – ақымақтық өтеуі,
Ойланайық, кетпей тұрып кетеуі...