Мойындау
Болмағанда кейде көңіл хошымызы,
Сабыр дейді өрелі өлең досымыз.
Ел мен жерге міндетсіп, шырт түкіріп,
Бәлсінердей, не тындырдық осы біз?!
Шектік пе азап, Отан үшін күресіп,
Жұлқыстық па жауларымен тіресіп?
Жоқ бауырым...
атақ, байлық, мансап деп,
Өмір сүрдік көп дүрмекке ілесіп.
Өмір сүрдік күнделікті күйбеңмен,
Жолмен жүріп, өмір бойы үйренген.
Кешке қарай сипап тойған қарынды,
Есептеумен табысыңды үйге енген.
Не тындырдық Отан үшін, ел үшін?
Не тындырдық туған, өскен жер үшін?
Алпысыңда алпыс ағаш ектің бе?
Жедім ғой деп бұрынғының жемісін...
Тыңдай-тыңдай ар-ұяттың арызын,
Ойланумен сібірледі таң ұзын.
Ел алдында шаш етектен екен-ау,
Өтелмеген парызым мен қарызым.
Құлақ түрсем өкіміне ақылдың,
«ақиқаттың алдында әр кез мақұлмын).
Ел алдында міндетсуге ешқашан,
жоқ екенін мойындадым хақымның.