Жұдырық
Біреулер бар жал бітсе, одырайып қарайтын,
Өзін осы дүниенің тұтқасына балайтын.
Кешегі «ауыз жаласып» жүрген кезін ұмытып,
Сені есігін күзеткен жалшысына санайтын.
Қылығына әлгінің, қарап тұрып таңқалам,
Бұл мінезді бір емес, бірер мәрте аңдағам.
Ыңғайланып ортаға, өзгертетін түр-түсін,
Хамелеон кесіртке болда ма осы таңда адам?
...Айтқан сөзі байыппен, есті адамға ұнаған,
Көпті көрген қартымнан соның мәнін сұрағам.
Деді ақсақал ойланып: «Зердең болса санаңда,
Күйінуге болмайды, анаған да, мынаған.
Бес саусағың тәрізді, бірдей емес пенделер,
Біреуінен- біреуі артық, яки, кем келер.
Біріккенде осылар, жұмырланып, мінеки,
Жұдырық боп жұмылып, бір-біріне тең келер.
Ауызбірлік дегенің, осы балам білгенге,
Өзгереді ол рас, бәзбіреулер бір демде.
Түсінігі таяздар талтаңдап жүр іргеңде –
дей алмайсың бәріне «кесірткідей түрленбе».
Керек мынау өмірге күндізің де, түнің де,
Санаң болса салыстыр, өз-өзіңнен бүлінбе.
Түнді жақсы көреді ғашық жандар күндізден...
Тереңірек ойласаң, жеңілдейді жүгің де...»
Қарияның сөзінен сабақ алып, көңілім,,
Арылғандай салмақтан жеңілдеді өмірім.
«Ақылдының алды кең» деген сөздің тамырын,
Байқағандай, адамға арта түсті Сенімім.