Он және бір
Жетпістен ассаңыз да қаратаймаған,
Жан екенсіз бүйірі ортаймаған.
Алты ай қыста тұратын түсін бермей,
Қытайдың алмасындай әр таймаған.
Дәрлегендей, әдемі сақталыпсыз,
Жылыжайда өскендей бапталыпсыз.
Ойлануға жоқ дейсіз әуестігім,
Өмір сүру сырларын нақ таныпсыз.
Ой дегеннің салмағын ұққан ізгі,
Бағалаймын үлесін ұтқан сізді.
«Байқамаса, адамды ой дегенің,
Жеп қояды қарабас құрт тәрізді» -
дегеніңіз әрине, құптарлықтай,
Бірін-бірі, сөз екен мықтарлықтай.
Өзіңіз бен сөзіңіз жарасып тұр,
Қабағынан айтқызбай ұққан жұптай.
Еске түсті ежелден естігенім,
Біреулердің бұрындар өстігенін...
Негізінде, ой емес, адам жанын,
Уайым жеп қоярын естіп едім.
Бекініпсіз дегенмен нық қадамға,
(Секем алдым ойсызды құптағанға).
Сіз айтқандай, ойсыздар қартаймаса,
Он жыл артық жүрерсіз мықтағанда...
Шамам барда ойланып бағар едім,
Бықсып емес, лапылдап жанар едім.
Ойсыз өткен он жылдан, маған салса,
Ой тербеген бір жылды қалар едім.