Ақын өлеңдері жинағы ✍️

Адам кейде тілінен байланады,
Байланған соң, бас салып ойланады –
«Бүйтейік...» деп біреудің сайрағаны,
«Сөйте ғой...» деп біреудің қайрағаны...
Ой маңырап, қозының көгеніндей,
Не көрініп ұштығы, не көрінбей.
Іштен мүжіп, ақыры тауысады,
Қатты ағашты жұмсақ құрт жегеніндей.
Бір тілден бал, бір тілден у тамады,
Сұмырайды деген ғой, сұм табады.
Көре-көре өмірден осыларды,
Жүрегімнің түбіне мұң тарады.
Ақымақ дос залым боп шыққанымен,
Ар жағына сұмдығы бұққанымен.
Өзімді-өзім, ал енді әлек болам,
Тілдің салған торынан құтқарумен.
Босаған тіс деген ғой, бекімейді,
Ой маңырап құдай-ау, не тілейді?
Тіл торынан шығам деп жүргеніңде,
Жүрегіңнің тігісі сетінейді...