Албастының әлегі
Пендеміз ғой...
Періште бола алмаймыз,
Періштедей пәкпін деп неге алдаймыз?
Миымыздың ішіне кіріп алған,
Албастыдан арылмай, оңалмаймыз.
Миымыздың ішіне кіріп алып,
Алдын-ала ығыңды біліп алып.
Пендесінің білген соң сырын анық,
Көсемсиді кеудеге шығып танық.
Алдыға сап Ашуды ашық-шашық,
Жібереді қамшыны басып-басып.
Ашуға да сол керек, дем берген соң,
Одыраңдап кетеді асып-тасып.
Ақыл қалар сансырап айдалада,
(Ашу қозса, ақылдан пайда бар ма?)
Арандатып Албасты отырған соң,
Майдалана береміз, майдалана...
Албастының бір аты Сайтан деген,
Алданасың дос болып сайтанменен.
Басқа болып шығасың аяқ-асты,
Ағаштай-ақ, ұсталар қайта өңдеген.
Албастының бір аты Жын болады,
Ақылы азған сорлыға жын қонады.
Иектеген пендесін – иемденіп,
Құрттағандай – бір күнәң, мың болады.
Пендеміз ғой...
Пенделік өмір еді,
Тәртесіне Күнәнің жегіледі...
Мидағы сол Албасты, ми өлген соң,
Көр аузынан қайтатын көрінеді...