Қабірстан
Бар ма өмірде адалдығ, сенетіндей,
Адалмын деп, тік тұрып өлетіндей.
Пенделердің бәрі де бұ жалғанға,
Күнә жасау үшін-ақ келетіндей.
Жалған деген, Тірлікті, қазағым-ай,
Намаз оқып жүрсе де, қаза қылмай.
Күнәсі жоқ жарты жан табылмайды,
Бергенің-ай Тәңірім, жаза мұндай.
Өлілердің мекені – Қабірстан,
Аруақ боп адамның жаны ұшқан.
Күнәларын тірілер бүркегенмен,
«Озмыш жоқ деген ғой, жазымыштан».
Ақ-қарасын тірілер айырмайды,
Санаменен сәл ғана пайымдайды.
Қара түнде қабірін жарып шығып,
Өлілердің өздері мойындайды.
Тозған кезде таусылып тән қорегі,
Айтылады ақиқат жан дерегі.
Тас қараңғы қабірде тасқа жазып,
Шығарады сақтаған сан пәлені.
Кім ойлайды сау кезде санасын жеп,
Қу сүйек боп қабірде қаласың деп.
Мопассанның ойымен айтар болсақ,
Ақиқатты сол жерден табасың тек...
Тас қараңғы. Тірі ақын толғамақ жыр,
Аруақтай жалт етіп жарғанат жүр...
Құлпытастың бетінен айғыз-айғыз,
Тірліктегі күнәлар сорғалап тұр...