Өзегім
Тамырымда қаны бар,
Бәйдібек – Ұлы бабамның.
Ақ сүтінің дәмі бар,
Домалақ асыл анамның.
Албан, Суан, Дулат боп,
Жарықшақ сенен таралдым.
Бәйтүгей, Тоқарыстан,
Сүйегінен жаралдым.
Елтінді мен Жылкелді,
Өзегіме өшпес нұр берді.
Салқам Жәңгірдің серігі –
Елтінді асқан ер еді.
Орбұлақтағы ерлігі,
Елу мың жауға тең еді.
Ханға да кеңес бергендей,
Кеудесі толы кен еді.
Елшібек – Бағай туғанда,
Дүйім қазақ қуанды –
Қуанардай ұл еді.
Он бесте қолға ту алды.
Атойлап жауға бастады,
Албан менен Суанды.
Солай да, солай, сол Бағай,
Тәңірім ісін қолдады-ай.
Қасында батыр серігі –
Қасқары ұлы Молдабай.
Жетісу жау қолында,
Көгімді бұлт торлады-ай.
Көзінен қанды жас ағып,
Қайран да жұртым сорлады-ай.
Қара күші мол Бағай,
Алдаспан алып қолына,
Құрбан деп жаным жолыңа,
Елінің кегін қуады,
«Қырыққасқа» еді ұраны.
Мұқырдай алып қалмаққа,
Қарсы келіп тұрады.
Мойыномыртқа тұсы деп,
(Білекте қара күші көп),
Алдаспанмен ұрады.
Мұқыры бассыз құлады.
Кегіңді алдым жұртым деп,
Қуанып батыр жылады...
Ерліктің ізі жалғасты,
Аралбай, Бөлек, Сатайлар,
Атқа мінгенде жау қашты.
Көгімнен бұлт ашылып,
Бейбіт күн келіп алмасты...
Намысты туған ұрпақпыз,
Жаралған жауһар, асылдан,
Кейінгі сегіз батыр бар,
Фашисті Берлин асырған.
Сегіз Еңбек Ерім бар,
Тер төккен елге жасынан.
Әбілхан мен Дәнештер,
Өнерді өрге асырған.
Оразақын, Бексұлтан,
Әбен, Қайрат, Жандарбек...
Ғасырға жетер, ғасырдан.
«Ел іші – өнер кеніші»,
Таланты тас жаратын,
Айтылмай қалды сан ақын,
Әлемге атын шығарып,
Қазақтың даңқын жаятын.