Бес алатау
Мақтан қып, Арқас, Лабас тауым барын,
Қалмайды араласам, жанымда мұң.
Бір үйдің бес баласы секілдісің,
Шу, Талас және Шымбас – бауырларың.
Далама бес Алатау қоныс тепті,
Бауырынан аю, барыс өрістепті.
Бір-біріне бұлттан сәлем жолдап,
Қуаныш-сүйінішіңді бөліс депті.
Көгінде мұзбалағы қалықтаған,
Шөбіңнен шипа тапқан тәуіп бабам.
Құшағыңда аралас-құраласып,
Сырына тау мен тастың қанықты адам.
Аң мен құс араласып жамыраған,
Арқар мен тауешкісі маңыраған.
Тауларды құз-жартастан жаратқандай,
Пендеме пана бол деп Тәірі оған.
Сасқанда адам, тауға кеп бас құрапты,
Аңды азық қып, сіміріп тас бұлақты.
Ата-бабам баурайын мекен еткен,
Жау келгенде таудан да тас борапты...
Бес Алатау – бес сала, атамекен,
Кен төгіліп қойнынан жатады екен.
Баба хаты – шекіген таңбалы тас,
Шертіп қалсаң шежіре тіл қатады.
Бес Алатау – бес сала, мақтанышым,
Ұрпағыма өзіңнен бақ дарысын.
Рухына өмірлік бас иемін,
Бабаларым сені іздеп тапқаны үшін.
Аттарыңды атақтап ұрпағыма,
Жүрегімнен төгілер жыр тағы да.
Арқас, Лабас, Шу, Талас және Шымбас –
Атамекен аманат ұлт арына!