Аңсау
Алашпыз деп атқа қонған ел едік,
Уақыт өзің айтшы бізге төрелік.
Дауға салса, қансыз қызыл жебе едік,
Жауға салса, бірі мыңға тең едік.
«Атым Алаш, керегеміз ағаш-ты»
Кермеағашта сәйкүлігім таңасты.
Өзбек, Ноғай, Түрікпен, Созақ
бір кезде,
Батыс, шығыс... Төрт құбылам
санасты.
Алаш атты Ұлыс едім ұранды,
Дала жыры қайталайды бұл әнді.
Алты Алаштың бағы аспандап
тұрғанда,
Туған жерім аты әйгілі Тұран-ды.
Сол заманда бүтін еді іргеміз,
Өзбек, Ноғай, Қырғыз, Қазақ
біргеміз!
Сегіз арыс Түрікпенім тұрғанда,
Алаш десе, алшаң басып жүргеміз.
Бүтін еді Ұлан Байтақ жеріміз,
Бөлінбеген өзен-тоғай, көліміз.
Бөлінбеген қырқа, қырат, беліміз,
Тұтас еді босаға мен төріміз.
Бірге еді қайнап аққан қанымыз,
Бірге еді малымыз да, жанымыз.
Ортақ еді қайғымыз да, бағымыз,
Ортақ еді ұятымыз, арымыз.
Ортақ еді Қаратау да, Қараспан,
Сәніміз де, әніміз де жарасқан.
Жауларымыз айбыныммен санасқан,
Санасқан да, сый ұсынып жанасқан...
«Бөлінгенді бөрі жейді» дегендей,
Бөліндік те, қалдық көзге еленбей.
Ағайынды бөлшектеді айдап сап,
Ал, әйтпесе, күш жоқ еді жеңердей.
Алауыздық құтымызды қашырды,
Алты алаш тарыдай боп шашылды.
Жанын сақтап қалу үшін, бодан боп,
Күштілердің дәргейіне бас ұрды.
Сақтаймын деп Алаш деген атыңды,
Алашорда көсемдері «аһ» ұрды.
Алты алашты біріктірем деп жүріп,
Әлихандар... Ахметтер... атылды.
Бүгінгі алаш ұрпақтары майдамыз,
Жеке-жеке ойлаған бас пайдамыз.
Сегіз арыс Түрікпенім, Өзбегім,
Қарақалпақ, Қырғыз, Ноғай...
қайдамыз?!
Ойлайсың ба тарих артқан жүгіңді?
Ойлайсың ба шыққан сонау, түбіңді?
Тәңір өзі еркіндік ап бергендей,
Көтерсін деп Алаш атты туыңды!