Әкесінің қызы
Өлі гүлдей солған еді өң деген,
Себебі: Мен мейірімге шөлдегем.
Ауылдағы жан әкеме жол тарттым,
Көптен бері нұр дидарын көрмеп ем.
Шексіз сүйген сезімінен нәр алам
Жүрегімді жылуымен емдеген.
Мейірімге мұқтаж болып жүрегім
Елге барып келсе ғой деп жүр еді.
...Ауылымнан көрінсе егер үй сырты
«Әке, келдім. Жылқы сой!»,- деп кіремін.
Бұйрықтарды беріп тастап жататын
Еркелікті көтереді үнемі.
Талабымды орындайды қашанда.
Өз әкем ғой тентектіктен қашам ба?
«Келесі де келмей қоям әйтпесе,
Бір келгенде барлығында тос алға».
Жүгіреді сыбағамды дайындап,
Сөздерімді екі етпей о шалда.
Қарап жатпай қырсықтыққа салынам,
Мойынында баласының қамы бар.
«Не жесеңде, әперемін саған», – деп,
«Қалауыңды айта қой», – деп жалынар.
Мың қамқор жан болсадағы жаныңда
Әкедей шын қамқор қайдан табылар?
Өзімсініп үйіп- төксем өкпені,
Өгейсітіп өзектен еш теппеді.
«Бопты онда. Керек емес енді», – деп,
Болмашыға көзімнен жас төккенім
Жүрегінде найзағай –от жарқ етіп,
Кеудесіне қайғы жайлап кеткені.
Тентектікті кешіретін төзіммен,
Еркелікті көріп қара көзімнен.
... Толқын шашты саусағымен тарақтап,
Кеудесінде көөөөөп қаталдық көз ілген.
Жөн сілтейді сабырменен жай ғана
«Ақылың бар қызсың» деген сөзімен.
Сол әкемді сағыныштан сарғайып,
Жүзімнен тым кетіпті ғой әр тайып.
Артықшылық, кемшілікке қарамай,
Сүйген жанда бар ма айып?
...Шексіз сүйген жандар ғана ең асыл,
Шексіз сезім құрметтеуге ең лайық!