Мәжнүн -өлең
1
Өзін-өзі өлеңіне өртеткен
Өмір сүру қандай қиын ақын боп!
Ең ақыры аяқасты селт еткен
Сезімді де жасыруға хақың жоқ!
2
Сезім өліп, жүргенде безіп көктем,
Бұл неткен түс жанымды езіп кеткен!
Ес-ақылым шығарып, жынды адамдай
Есіміңді ерніме ежіктеткен.
3
Сыйлаған Тәңірдей өр, шебер
Сүргенім бір ғұмыр болса егер...
Оның да өзі тек
Көзіңнің
бір тамшы жасымен өлшенер.
4
Осы да түсім бе еді көрем деген,
Азабы көрген сайын тереңдеген.
Мінеки, түн ортасы тағы отырмын
Жанымды арашалап өлеңменен.
5
Қара басым
арыла алмай күнәдан,
Кешір менің
сәттерімді жылаған.
Есім шығып,
ақылымнан адассам,
Сүйдім сені
сүйгеніндей бір адам!
5
Құдай-ау, қандай ғажап
түс еді бұл!
Ойласам көңіліме түседі нұр.
6
Жанарыңды алмай жанымда тұрдың
Жалқы бір сәтте құлаған
Сисам да ішіне қалың қабірдің
Қимаймын Сені, Бір Адам!
7
Толтырмайтын толайым көңіл кемін
Өтірігім сияқты өмір менің!