Алматы
1.Этюд
Алатауды басты да қалың мұнар,
Алматыға қар жауды, кәдімгі қар.
Ақ жұлдыздар асығып қонып жатыр,
Ал асфальттің жайы жоқ оныңды ұғар.
Жоғарыдан желбіреп кие-мамық,
Жол үстіне құлайды сүйе барып...
Аусыл болған сиырдай ыңыранды,
Автобустар адамды тиеп алып.
Тәжірибе жасаушы көкте Құдай,
Тас бетіне шелектеп төккен лай...
Қолшатырсыз қыз тосты алақанын:
«Қарды сондай сағынып кеткенім –ай!..»
Қап-қара аспан, ақшыл бұлт, қалың мұнар,
Қар жауып тұр қалада, кәдімгі қар!
Шаттық шығар, қыз жаққа қарай бердім:
«Шын сағынсаң шалшыққа қолыңды мал!..»
2.Абстракция
Қалмасын деп құнысып биік арман,
Қанша әлі ақын тартады күйік алдан.
...Алматының алқымы айғыз-айғыз,
Алатаудың бауыры ұйыған қан!
Ұйыған қан. Ұйлыққан тірі адамдар,
Ұры-қары, ұлықтар, пірәдарлар...
Бақи жолын бетке алған барлығының,
Бәсіресіне бұйырған бір-ақ ор бар!
Бірақ оны білмеген болып бәрі,
Бақытына семіріп, арықтады.
...Автотұрақ астынан ән айтады,
Аруақтар айғайлап табыттағы.
Балдақтаулы бейқуат бүркіт текті,
Балақбауын бір сезім бұлқып, тепті.
...Пердесінен ақ үйдің күлкі естілген,
Періштелер үңіліп... үркіп кетті!
Аласарып ақыры асыл арман,
Айту үшін айтысты осы болған:
Алатаудың бауыры – алып қабір,
Алматыда ақынның басы қалған!