Есік туралы элегия
Ақымақтың кесірі,
Арқанның ұшын бос түйдім.
Есіңде бар ма есігі,
Екеуміз өскен ескі үйдің.
Кеудеңе толса күй ізгі ең,
Көзіңнің жасын сүртпе әлі...
Құрт жеген құрым киізбен,
Қаптаулы тұғын сырт жағы.
Қалдырып көлде қайық із,
Қарсы бетке озып шықты о да.
Жетпейтін еді бойымыз,
Жоғарыдағы тұтқаға.
Жүрекке ине сұққандай,
Жыладық кейде қуансақ.
Топсасы тозғандықтан ғой,
Тұратын ылғи бір ән сап.
Сыңситын күндіз-түнде де,
Сол мұңның осы жалғасы.
Бірақ, ол есіктің неге,
Болмады құлыпсалмасы?..
Еһ, секілді енді жас дәурен,
Есіктің көне көк түсі,
Жел ғана жұлқып ашқанмен,
Жапты оны қатты көп кісі.
Өткіздім күндер тасада,
Өзгерді сенің бет-өңің.
Бәрібір біздің босаға,
Білмеді кілттің не екенін!
Күршекті мен де ілмедім,
Күттің сен жоқты қайдағы, әй...
Басымнан шықпай жүр менің,
Басынып кірген бейбақ ой!