Пессимизм
Тойып ішіп у татыған көжемді,
Тағдырыма тіпті демей: «Обал-ды,ә...»
Мен де еркіммен мүше болдым ежелгі,
«Мұң» аталған фәнидегі қоғамға.
Ол қоғамның беретіні адамға аз,
Опасыздау, шаттығы да өтпелі.
Жарна төлеп қойып едім, соған мәз,
Жылап жазған жырым әсер етпеді.
Қайғысызға қуаныш не, құса не,
Құлдың үнін естуші еді кім ұғып?
Ой-мүддесі ортақ болған кісі, әне,
Оп-оңай-ақ кетті теріс бұрылып.
Ақыл көзін кестелеп ем қызығып,
Арақ құйды ел еркеліктің құны үшін.
Анам жылап, ағайыным кіжініп,
- Ақындығың, -деді, – бүйткен құрысын!
Жаратқанға... иланам ғой, иланам,
Жұма сайын өлең шалдым құрбанға.
Соңғы ақшамды сыра ішуге қимаған,
Садақаға сұрап алды бір молда...
Ар-намысты жем ғып қарға, құзғынға,
Айтуға мен әзір едім: «Жалғыз Сіз...»
Бір көргеннен құлай сүйген қыздың да,
Болып шықты ділі түкке алғысыз.
Тағдыр жайлы болғандықтан талғамды ең,
Түбі осы сөз басыла ма газетке?..
Өкінішпен, Махаббатпен, Арманмен,
Өлең үшін өмір сүру қажет пе?!