Астау туралы
Шықсаң да шың басына аспандаған,
Қия ма ата мүлкін тастауға адам?
Оралып туған жерге барғанымда,
Жолықты бабам шапқан астау маған.
Ғайыпты болжаған кім алдын-ала,
Қанықтым тарихына енді ғана.
Көненің жұртта қалған көзіндей боп,
Қырық жыл жатқан екен абдырада.
Өткеннің елестетіп түр-тұлғасын,
Қотарып тереңдегі сыр тұнбасын,
Қолыма астауды әкеп ұстатты әжей,
Ұшымен шылауыштың сүртіп жасын.
Астауды десең мұнда кім әкелген,
Қай жолмен келіп шыққан мына төрден?
Ырымдап ырыс қонған үй болған соң,
Көрші әйел қалап апты ұлы әкемнен.
Кездейсоқ қуаныштан тебіреніп,
Жөнелді сары майдай көңіл еріп.
Атадан қалған белгі үнсіз ғана,
Тілдесіп жүре берді мені көріп.
Қоздайды қордаланып жатқан қайғым,
Сөйлесе астау маған шаққандай мүң.
Ол-дағы күте-күте сарғайғандай,
Мен-дағы жоғымды іздеп тапқандаймын.
«Мінеки, ие болдың кезегің кеп,
Бабаңның, - тұрғандай, - мен көзі едім!» деп.
Төңкеріп қарай бердім қайта-қайта,
Тілгілеп жібергендей өзегімді от.
Ол заман ел жалықпай қыдырыстан,
Талайлар дәм татқан-ау бұл ыдыстан.
Төрімде малдас құрып отырғанның
Кімі дос, білді ме атам кімі дұшпан?
Келгенге жомарт көңіл жоқ түнерген,
Сезсе де зілдің сызын кектілерден.
Шер-мұңын шымырлатып шертті маған,
Қапалы қайың астау көпті көрген.
Боздатып боз інгендсй небір ойды,
Ақырын жылайды астау, еңірейді.
"Айырылу қалың елден қиын екен,
Ала кет, айналайын, мені?!" дейді.
Болса да қанша берік заты қатты,
Байқасам қақ жарылып қақырапты.
Қым-қуыт құрсауланып, шегеленіп,
Әйтеуір ыдыс деген аты қапты.
Басынан ұшып кетсе ғанибет күн,
Қалмайды осы астаудай зар илеп кім?
Түбіне қырық жамау қарап тұрып,
Өзімнің тағдырымды тани кеттім.