Оны жоқтап...
Шулайды әлі, шулайды әлі, шулайды,
Шулайды әлі сыңсығандай ну қайғы.
Қара ормандай қаптап өскен келешек
Омырауын көз жасымен улайды.
Туған тілдің тұрса қосы құламай,
Шулайды әлі, қалмас ешкім жыламай.
Солып қалған шүңірек көзі соқырдың,
Мөлтілдейді жаңа шыққан тұмадай.
Қайыршының екі иіні селкілдеп,
Қарақшы да қамығады еңкілдеп.
Көк есектің қос құлағы елеңдеп,
Өкіреді өгіз жылап өңкілдеп.
Шулайды әлі, шуламасқа қайда олар?
Аққан күндер артына бір айналар.
Тажалдың да тамағына тас тұрып,
Жыланның да айыр тілі байланар.
Шуласқандар мұң мен зарды бөлісер,
Жылқұстары жылда жылап келісер.
Өмірінде қосылмайтын екі тау
Оны жоқтап, жер түбінен көрісер.
Шулайды әлі, бір зобалаң жетпесе,
Аспан жайнап, жер осылай көктесе.
Қыдыр қонған қасиетті мекенге
Шыныменен сайтан сарып кетпесе...