Ақ қырау - аппақ көбелек
Күрсініп іштен көл тынып,
Жапырақ қурап ұшқанда,
Көзімді жасқа толтырып,
Қарадым қайтқан құстарға.
Уақытқа ешбір тоқтау жоқ,
Шыдарсың қалай келіспей.
Тағы да бір жаз өтті-ау деп,
Күйзеліп тұрдым мен іштей.
Жоғалды қайда гүлдерің,
Жазым-ау, неге қысқардың?
Кетті ме қызық күндерім,
Қанатында ұшқан құстардың.
Әркімге бар ғой бір жазым,
Құстар-ау, сақ бол мергеннен.
Келер ме қайтып бұл жазым,
Айналып сендер келгенмен.
Мезгілмен бірге көшермін,
Келеді тағы бір көктем.
Ізетпен сәлемдесермін,
Жымияр ол да құрметпен.
Түсінер бәлкім түсінбес,
Жұмбақтау сырын жанымның.
Не күйге сірә түсірмес,
Шарпуы жастық жалынның.
Біртіндеп сырғып, көрінбей,
Ғайып боп көзден бақ мынау,
Салқын бір күздің лебіндей,
Самайға қонар ақ қырау.
Уайымдап оны не керек,
Ұшар да кетер жөнімен.
Ақ қырау – аппақ көбелек,
Ойнаған уақыт желімен..