Хат
Ағажан,
Көкпар қайда, торы ат қайда?
Будақ шаң енді қайтып боратпай ма?
Соңына сопаң етіп шыға келер,
Бұл ғұмыр барады ұқсап шолақ сайға.
Жылдардан жүйрік мініп озған ба адам?
Тарғыл тас тәуір одан қозғалмаған.
Шапқанмен Шұбартауды шыр айналып,
Көк сағым жеткізер ме көзді алдаған?!.
Бұл қырда кім жортпаған, кім шаппаған?
Бұрлыққан небір тұлпар тың сақтаған.
Құйғытып желге қарсы жөнелгенде,
Талайдың көзден жасы бұршақтаған.
Сағынтса сонда қалған бозбала күн,
Тереңнен толқын атып қозғаламын.
Шоқтанып ұшқын шашқан қоламтадай,
Көрер ме ең көкіректің қоздағанын.
Жүрегім ботасы еді боз даланың,
Жетер ме құлағыңа боздаған үн.
Айтсаңшы, көрген бар ма бұрын-соңды,
Болаттай бүтін тұяқ тозбағанын?
Жетсек те өзімізше кісі болып,
Өмірді сендей қайтып түсінелік.
Қойнында көк өзендер көбік шашқан,
Тұра ма асқар таулар түсіңе еніп?
Өзіндей табиғаттың таза қайда,
Бір ауық бабаң келіп мазалай ма?
Сілкініп баяғыдай шығамысың,
Жанып ап жігеріңді назағайға.
Үнемі көкейіме бір ән келіп,
Тұрады өткен мезгіл қылаң беріп.
Білмеймін, қоңыртөбел тіршіліктің,
Қай күні жотасына шығам желіп?..