20.05.2022
  127


Автор: Несіпбек Айтұлы

Таң нұрына таласу

Таң нұрына таласып көз жанарым,
Аман тұрсам төсектен мәз боламын.
Жалап өткен жарғанат қанатындай,
Өмір неге осынша тез, қарағым?
Келе жатқан кідірмей ілгеріден,
Менен де ұзап барады күн-керуен.
Көк дөненге көңілім мінгенімен,
Енді қанша білмеймін бірге жүрем?
Май тамызған ақын көп тілдерінен,
Сөз сарайын күзетіп күн көріп ем.
Келді-кетті демеңдер бір жолаушы,
Опырылса өзегім діңгегінен.
Күтіп алар келешек өз қонағын,
Қашан қайрат біткенше қозғаламын.
Жемтігіне айналмас жәндік бар ма,
Ажал деген ашқарақ тазқараның.
Жәндік емен жұтылар, атым – адам,
Рухым сөнбес тұрғанда отым аман.
Жылу болып кіремін керек қылсаң,
Жыртқыштардың көзіне шатынаған...





Пікір жазу